19 Ağustos 2010 Perşembe

Bir sürü fotograf koyup fazla açıklama yapmadım ama iyi bir nedenim var

Sörf Kampı


Otelde bu. Süzer.

Bu sarışın kızın adı Sevinç. Çok tatlı biri. Yalnız telefonunda şirin kedi resimleri var.

Sörf yaptığımız yer burası, Orsa sörf okulu.

Bütün grup burada.

Finlandiya

Pori Jazz Festivali'nde Lokkilava sahnesinde ufak bir performansımız oldu ayıptır söylemesi. Palmgren konservaruatındaki atölye çalışmalarına da katıldık. Güzel bir deneyimdi, atlamayayım dedim blogda. Kahverengi elbiseli siyah taytlı benim.

Konservatuardaki dersler dışında yaptıklarımızın özeti :)



Zamanın ötesinden:

All That Jazz

Fena bir caz dinleyicisi sayılmazdım. İlk defa aktif olarak yurtdışındaki bir caz festivaline katılacak olmak da benim için oldukça heyecan verici bir olaydı. Nasıl olacağını fazla sorgulamadan, Nardis ve Galata Derneği’ne güvenip gittik. 2 gitar, 3 perküsyon, bir de ben piyano.

Uçakla Helsinki’ye doğru başlayan yolculuğumuz, Helsinki’den Pori’ye otobüsle devam etti. Yol boyunca müzikten, havadan, sudan, güneşten (yılın bu zamanı kuzey yarımkürede olan bitenle ilgili coğrafya bilgilerimizi yoklayarak) sohbet ettik. Güzel bir ekip olduğumuz daha ilk saatlerden ortaya çıkmış oldu. Nihayet Pori’ye varıp yaka kartlarımızı aldıktan sonra büyükler otele, biz çocuklar da bizim için ayrılan eve attık kendimizi. Söylemeden edemeyeceğim, bu “çocuk” lafı başlarda biraz garip geldiyse de hemen alıştık, kaldığımız evin avlusundaki trambolinin sadece çocuklar için olduğunu söyleyip inmemizi istediklerinde çok bozulduk hatta!

Kaldığımız ev harikaydı. Markete gidip istediğimiz yemekleri de aldıktan sonra herkesin keyfine uygun bir düzen kurulmuş oldu. Benim kaldığım odada sauna vardı, gitmeden önceki araştırmalarımızda saunanın Finlandiya’daki hemen her evde bulunduğunu öğrenmiştik. Çalıştırmayı beceremedik ama olsun. Odalardaki mobilyalar son derece kullanışlı ve şıktı. Rahat ettim ben de, estetik önemlidir.

Evin konumu içinden daha güzeldi. Jazz Street üzerindeydi ve sanıyorum ki otelde kalanlara göre daha rahat hallettik ulaşımı. Sürekli müzik, insan ve kuş sesleri de cabası. Beyoğlu’nda yaşayan biri olarak gürültüyü seviyorum! Ulaşım demişken, nereye gitmek istesek üzerinde VIP yazan aracımız gelip bizi alıyor, sabahları da hiç söylenmeden hazırlanıp yetişmeye çalışmamızı bekliyordu. Sabırlı şoförlerimize buradan teşekkürlerimi sunarım.

Cumartesi günü Kids Festival’in yapıldığı Lokki Lava’daki etkinlikleri izledik. Pazar günü konservatuarda bir toplantı düzenlenecek, pazartesi günü de dersler başlayacaktı. Toplantının sonunda katılacağımız atölyeler belirlenirken ‘Ayşe vokal atölyesine yazdıralım seni’ dediler, tamam dedim. (O an bunun Sanni Orasmaa’nın atölyesi olduğunu biliyor olsaydım çok daha farklı bir tepki vereceğime eminim.) Toplantı bitti döndük evimize, öğlen uykusuna yattık, uyandık, yemek yedik, dışarı çıktık, yemek yedik, Jazz Street’te dolandık, yedik, uyuduk…

Nihayet pazartesi sabahı geldi, erkenden kalktık, VIP aracımız bizi konservatuara götürdü. Heyecanlıydım biraz. Sabah 10’da Sanni’den rica ettim, küçük çocukların atölyesini izledim. Bittikten sonra sınıfta oturmuş 12’de kendi dersimin başlamasını beklerken birden Sanni gelip kapıda yazan saatin yanlış olduğunu, dersimin 1’de başladığını söyledi. Diğer arkadaşlar yemek yiyorlardı, zor bela onları bulup yemeğimi apar topar yedikten sonra kendi dersime ufak bir rötarla yetiştim. Koşuşturmaca sırasında ilk ders için heyecanlanmayı unutmuşum. İyi de oldu, 2 saat içinde bu kadar ilerleme kaydedeceğimi hiç düşünmemiştim. Daha önce şan eğitimi almamama rağmen Sanni profesyonel olarak şarkı söylemeyi düşünüp düşünmediğimi sorduğunda ne yalan söyleyeyim şaşırmadım, ama marifet bende değil ondaydı. İşim gereği (mesleğim sorulduğunda öğrenci demek hoşuma gidiyor) pek çok eğitimci tanıyorum ama öğrencileriyle bu kadar kolay iletişim kuran birini görmedim. Mikrofonu elime aldığımda bana bazı insanların mikrofonu tanımadan sahneye çıkıp şarkı söylemek zorunda kaldıkları için mikrofondan korktuklarını ama bu korkuların kolayca yenilebileceğini söyledi. Benden bahsettiğini anlamam 5 dakikamı aldı.

Çarşamba günü sahneye çıktığımızda ise mikrofonun karşısında oldukça rahattım. Sahne beni hiçbir zaman korkutmamıştı ama şimdi düşününce o güne kadar mikrofonu her elime aldığımda sesimin titrediğini fark ediyorum. Konser çok keyifliydi. Fotoğraf makinemi ararken Mark’ın solosunu kaçırmışım. Olsun. Konserden sonra beraber göle girdik. Sonra eve gelip komşuların kötü bakışlarını görmezden gelerek trambolinde zıpladık hep beraber. Güzel bir gündü yani. Geri döneceğimiz için hüzünlendik.

Ertesi gün yolda geçti. İstanbul’a döndük bir de baktık ki biri saunayı bizim için çalıştırmış. Bu yazıyı yazarken Pori’nin havasını ve arkadaşlarımla birlikte geçirdiğimiz keyifli zamanı özlüyorum.